Cyclus 1 - Leefomgeving

Colette

"Op mijn 66e is het tijd om mijn mening te vragen!" 



© Bryapro Photography

Colette is een dynamische vrouw van 66 jaar. Een brede, guitige glimlach laat het gezicht stralen van deze dame die in de loop van haar leven vaak is verhuisd. Colette, geboren in Nijvel in Waals-Brabant, bracht haar jonge kinderjaren door in Frankrijk, verhuisde wat later naar Congo en vervolgens naar Brussel, dat ze op 36-jarige leeftijd achter zich liet om zich samen met haar man in Grimbergen, in Vlaams-Brabant, te vestigen. Een meer betaalbare stad om een huis te kopen en haar twee dochters te zien opgroeien.

Op 62-jarige leeftijd besloot ze terug te keren naar de stad van haar jeugd: "Ik kende Brussel in 1964, het was een heel andere stad! We 'gingen er naar beneden', we deden alles te voet, met de fiets of op rolschaatsen". Waarom heeft ze ervoor gekozen om deel te nemen aan de Burgerraad voor het klimaat? “Ik heb er altijd van gedroomd om opgeroepen te worden, zoals voor een proces bijvoorbeeld. Op mijn 66e denk ik dat het tijd is om mijn mening te vragen!" 

Colette woont in de gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe en werkt twee keer per week als vrijwilliger in een woonzorgcentrum. Wat vindt zij van het onderwerp leefomgeving en klimaat? "Ik ben opgevoed door ouders die de oorlog hebben meegemaakt. Ik ben dus altijd zuinig geweest. Het woord ‘ecologie’ zegt me niets, voor mij is het een kwestie van gezond verstand: als het koud is, trek ik twee truien aan. Ik ga alleen naar de winkel als het nodig is, niet voor het plezier van het windowshoppen.” "Ik doe niet aan overconsumptie, eerder het tegenovergestelde”. Ze wil graag de stem van de 'armen' zijn tijdens de werkzaamheden van de Raad.

Brussel biedt gemakkelijk toegang tot cultuur, kunst en kosmopolitisme, maar Colette heeft de indruk dat "je altijd voorzichtig moet zijn op straat" en betreurt "het gebrek aan respect voor de collectieve regels”. Zij wijst op het gebrek aan senioren (60-plussers) in deze Raad. Een bevinding die haar niet zo verbaast. Voor haar is Brussel op zondag een lege stad geworden, minder gezellig. De stad is natuurlijk niet erg toegankelijk voor mensen met beperkte mobiliteit, zoals andere deelnemers opmerkten, maar het is niet beter voor senioren "die vergeten en uit de stad verbannen zijn". “Want ja” , zegt ze al lachend, "jongeren hebben het recht om uit te gaan en plezier te maken, maar senioren ook!"  

Maarten

"Culturele diversiteit beleven betekent de stad beleven zonder je af te sluiten”

© Bryapro Photography

Maarten is 31 jaar en woont ondertussen al 6 jaar in Sint-Gillis. Maarten komt oorspronkelijk uit Brugge en is podiumkunstenaar. Performer, acteur, theaterregisseur... Hij omschrijft zichzelf “als iemand die graag alles probeert:  Ik doe nooit twee keer hetzelfde”.

Hoe werd hij gekozen voor de Burgerraad? De brief die naar 10.000 Brusselaars werd verstuurd, kwam terecht in de brievenbus van zijn huis dat uit drie appartementen bestaat. Zijn buren waren niet erg geïnteresseerd, gaven hem de brief door... en nu is hij vertrokken voor 5 werksessies. "Er wordt al jaren gezegd dat de participatieve democratie de democratie zal redden. Ik ben dus benieuwd hoe en of dit systeem kan werken”.

Nieuwsgierigheid is onlosmakelijk verbonden met Maarten. Een karaktertrek die gepaard gaat met een bepaalde standaard. Hij was bereid om deel te nemen maar "je moet het gevoel hebben dat je een extra dimensie kunt toevoegen". Het is dan ook geen optie om de werkzaamheden passief mee te volgen. Zijn trigger? De ontdekking van Al Gore's documentaire 'An inconvenient truth' op 15-jarige leeftijd op school, en het gevoel dat er sindsdien niet veel veranderd is.

Maarten komt dagelijks in aanraking met de culturele diversiteit, iets waar alle deelnemers trots op zijn: "Als je in deze stad woont zonder je af te sluiten, heb je heel gemakkelijk toegang tot die culturele diversiteit". Het is ook daarom dat hij zijn 'provincie' achter zich heeft gelaten. In Brugge kon hij geen universitaire opleiding vinden die hij wou volgen. Hij beproefde zijn geluk in Brussel maar slaagde niet (hij was te jong voor de regieschool) en vertrok dan naar Antwerpen. Vijf jaar later keerde hij terug naar de Belgische hoofdstad, "de beste plaats voor de podiumkunsten, het culturele mekka van de wereld!". 

Hij denkt na om het negatieve aspect van de stad te beschrijven. "Brussel slaagt er niet in om de illusie te creëren dat het kwaad niet bestaat in de wereld." Maar in tegenstelling tot andere steden, verbergt deze stad de ellende en ongelijkheid niet. Langs de ene kant is het 'een goede zaak' dat je de realiteit onder ogen moet zien, maar dat wil ook zeggen dat “je elke dag op een bepaald moment van je hart een steen moet maken”.

El Hédi

"Als we niets doen, stellen we onszelf bloot aan erg moeilijke levensomstandigheden"

© Bryapro Photography

El Hédi, 34 jaar oud, is scheikundig ingenieur. Zijn werk houdt, eenvoudig gesteld, in dat hij chemische producten controleert om te bepalen of ze voldoen aan de normen om verwerkt en gecommercialiseerd te worden als geneesmiddelen. Hij is single, heeft geen kinderen en woont nu al 4 jaar aan de Zwarte Vijvers in Molenbeek, een wijk die hij waardeert om de "mix van culturen (...)". Als je er woont, zijn de mensen die je ontmoet open en vriendelijk. Het is ook een wijk met tal van winkels en die heel bereikbaar is, een beeld dat niet strookt met de clichés die de media naar buiten brengen.

Zijn ouders, oorspronkelijk afkomstig uit Tunesië, kwamen vóór zijn geboorte om economische redenen naar België. Hij groeide op met zijn familie en zus in de buurt van het Sint-Goriksplein. Zijn vrienden zijn Belgisch, Afrikaans, Chinees, Indisch, Koreaans... een echte smeltkroes. Daarna verhuisde hij naar een sociale huurwoning in de Dansaertwijk, waar "je tolerant leert zijn”. Hoewel hij graag in Molenbeek en Brussel woont, betreurt hij het gebrek aan veiligheid in de stad vandaag: schietpartijen tijdens afrekeningen tussen drugsbendes, agressies die afgelopen november in de buurt van het Noordstation nog het leven hebben gekost aan die politieman. "Soms is er ook sprake van vandalisme en agressie: voorbijgangers worden aangevallen vanwege hun afkomst(en) of overtuiging(en), vuilnisbakken worden verbrand, stadsmeubilair wordt kapotgemaakt enz. 

El Hédi, die van nature nogal terughoudend is, heeft niet geaarzeld om lid te worden van de Burgerraad voor het klimaat om "een bijdrage te leveren”, omdat hij "zich bewust is van de klimaatproblemen van de laatste jaren die verband houden met de industrie en de mondialisering". Bewust, “maar geen expert": "Het is gemakkelijk om ideeën te geven, maar het meten van de impact, rekening houdend met de onzekerheden, is complexer. In zijn ogen zal het proces geslaagd zijn wanneer de politici hun aanbevelingen overnemen.

Zijn droom? Reizen naar Japan, Canada en Zuid-Amerika om al wandelend de natuur te ontdekken. Over vijf jaar ziet hij zichzelf nog steeds in Brussel, met een tuintje en een kleine moestuin in een multiculturele buurt waar lokale handel aanwezig is en die makkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer, zodat hij de auto kan laten staan. Niet zo'n onbereikbare droom, toch?